Hoewel algemeen werd aangenomen dat de 60-jarige Verdi na zijn Requiem een streep had gezet onder zijn componistencarrière – zo’n beetje als bij Rossini na zijn Petite messe solennelle – bloeide zijn talent nogmaals op. In 1888 had Adolfo Crescentini in de Gazetta musicale di Milano een toonladder met bizarre intervallen gepubliceerd en componisten uitgedaagd de toonladder te harmoniseren. Verdi nam de handschoen op en zo ontstonden in een tiental jaren – als ware het een testament – de Quattro Pezzi Sacri (Vier gewijde stukken) bestaande uit achtereenvolgens Ave Maria, Stabat Mater, Laudi alla Vergine Maria en Te Deum.
Het Te Deum is een vroeg-christelijke hymne van lof. De titel is ontleend aan de opening in het Latijn, letterlijk weergegeven als “U, o God, wij loven”. De hymne wordt vaak in de katholieke kerk gebruikt in de liturgie van de getijden, en als dankzegging aan God voor een bijzondere zegen, zoals de verkiezing van een paus, de wijding van een bisschop, een heiligverklaring, een vredesverdrag of een koninklijke kroning.
Het auteurschap wordt traditioneel toegeschreven aan de heiligen Ambrosius en Augustinus. De verzoekschriften aan het eind van de hymne (begin Salvum fac populum tuum) zijn een selectie van verzen uit het boek van de Psalmen, vervolgens toegevoegd aan de oorspronkelijke hymne. Het dubbelkorige Te Deum met sopraansoliste is voor AGK letterlijk een nieuwe uitdaging.